blanchedental
جدیدترین تکنولوژی جراحی ایمپلنت بوسیله راهنما(گاید) است که به صورت دیجیتالی و از طریق شبیه سازی سه بعدی ۳D در کامپیوتر ساخته می‌شود. بوسیله این سیستم بهترین طراحی برای جراحی با کمترین برش بافت لثه و کمترین درد برای بیمار صورت می‌پذیرد. این سیستم به روزترین روش جراحی ایمپلنت با راهنمای دیجیتالی است که بسیار دقیق و ایمن خواهد بود. علاوه بر این با کمک این سیستم بخش پروتز ایمپلنت هم بدون تهیه قالب از دهان بیمار قابل انجام است.
بله. با توجه به بررسی دقیق شرایط استخوانی و بافت لثه‌ای بیمار پیش از انجام جراحی ، استفاده از ایمپلنت با گاید دیجیتال برای اکثر کیس‌ها امکان‌پذیر است.
بطور میانگین یک جراحی تک واحدی ایمپلنت از ابتدای جراحی تا تحویل پروتز موقت، ۱۵ دقیقه زمان می‌برد.
الف) دندان‌های از دست رفته می‌توانند با ایمپلنت دندانی جایگزین شده، روکش روی آن بایستی به شکل بریج ساخته شود تا احتمال تحلیل استخوان کاهش یابد. ب) با توجه به شرایط دندان‌های باقی مانده و توزیع آنها در دهان می‌توان با یک بریج، دندان‌های از دست رفته را جایگزین نمود. این بریج‌ها بر روی دندان‌های پایه‌ای که تراش خورده‌اند چسبانده و ثابت می‌شوند. ج) یک پروتز متحرک متکی بر استخوان و بافت نرم نیز می‌تواند جایگزین دندان‌های از دست رفته شود. بدیهی است این پروتز ثابت نبوده و می‌تواند آسیب‌های زیادی به بافت‌های اطراف وارد نماید. البته ایمپلنت می‌تواند پایه‌ای برای بریج ثابت و یا پروتز متحرک نیز باشد.
ایمپلنت دندانی یک پیچ ساده معمولاً از جنس تیتانیم است که برای جایگزینی دندان های از دست رفته به کار می‌رود. بدنه ایمپلنت داخل استخوان فک قرار می‌گیرد تا با ساخت روکشی روی آن، دندان از دست رفته جایگزین شود.
الف) برای فک پایین، جایگذاری حداقل ۲ تا ۴ ایمپلنت می‌تواند یک پروتز متحرک را حمایت کند. ب) با گذاشتن بیش از ۴ ایمپلنت، می‌توان یک بریج بر پایه ایمپلنت برای بازسازی کل فک بی‌دندان استفاده کرد. برای درمان استاندارد پروتز ثابت بر پایه ایمپلنت برای افراد بی‌دندان، گذاشتن ۶ تا ۸ ایمپلنت برای فک پایین و ۸ تا ۱۰ ایمپلنت برای فک بالا مناسب است. ج) استفاده از پروتز (دنچر) های متحرک بدون استفاده از ایمپلنت.
ایمپلنت‌های دندانی برای جایگزینی یک یا چند دندان از دست رفته است که به صورت روکش تک دندان و یا چند دندان و یا حتی پایه‌ای برای دست دندان متحرک (دنچر کامل یا پارسیل) عمل می‌کند. هدف از کاربرد ایمپلنت های دندانی پیشگیری از تحلیل پیش رونده استخوان فک، ارتقاء سلامت، جویدن مناسب تر، تکلم بهتر و ارتقاء زیبایی است.
ایمپلنت‌های غیر فلزی از جنسی به غیر از فلز هستند. همانند ایمپلنت‌های سرامیکی و یا پلیمری. از مزایای این نوع ایمپلنت می‌توان به رنگ سفید سرامیک در مقایسه با رنگ خاکستری و نمای فلزی ایمپلنت‌های تیتانیومی اشاره نمود. اگرچه حساسیت به تیتانیم بسیار نادر است ولی ایمپلنت‌های غیر فلزی برای کسانی که به فلز تیتانیم حساسیت دارند گزینه بسیار مناسبی است.
راحتی حین و بعد از جراحی برای بیمار(کاهش صدای آزاردهنده موتور ایمپلنت حین جراحی)، افزایش رضایت‌مندی بیماران ، بیماران راضی و خوشحال پس از انجام درمان، کاهش زمان مراقبت‌های بعد از جراحی، راحتی زیاد برای بیمار هنگام قالبگیری دیجیتال، کاهش عوارض جراحی و در نتیجه کاهش شکایات بیماران (کاهش درد و خونریزی پس از جراحی) و افزایش کیفیت و زیبایی پروتز از مزایای روش دیجیتال نسبت به ایمپلنت گذاری معمول است.
به واسطه اطلاعات دریافت شده ازاسکنر داخل دهانی(SCAN) و عکس رادیوگرافی سه بعدی (CBCT) بیمار و ادغام اطلاعات کسب شده در نرم افزار مخصوص، کیفیت استخوان فک و ابعاد آن و موقعیت عصب فکی بررسی و طراحی شابلون راهنمای جراحی (گاید)، اباتمنت و روکش موقت به صورت سه بعدی (۳D) انجام می‌گیرد. در نتیجه طرح درمان ایده‌آل با جایگذاری ایمپلنت در بهترین شرایط و با توجه به نتایج عملکردی و زیبایی فوق‌العاده پروتز نهایی ارائه می‌گردد.
ایمپلنت‌های دندانی معمولاً از تیتانیم خالص ساخته نمی‌شوند و آلیاژی هستند که ترکیب اصلی آن تیتانیم است. حساسیت به تیتانیم بسیار نادر بوده در موارد کمی گزارش شده است. در صورتی که شما به تیتانیم حساسیت دارید می‌توانید از ایمپلنت‌هایی استفاده کنید که از جنس تیتانیم نیستند و استخوان شما آن را می‌پذیرد.
پس از قرارگیری ایمپلنت در استخوان فک، استخوان بر روی آن رشد کرده و به ایمپلنت متصل می شود. به فرآیند اتصال استخوان به ایمپلنت، استئواینتگریشن می‌گویند. در صورتی که ارتباط استخوان با ایمپلنت به شکل مستقیم و کامل برقرار نشود، ایمپلنت در داخل استخوان لق می‌شود و کل درمان با شکست مواجه می گردد.
خیر! بسیاری از مواد می‌توانند استئواینتگریت شوند اما معمولاً ایمپلنت‌ها از جنس تیتانیم هستند. در سال‌های اخیر ایمپلنت‌هایی از جنس سرامیک (مثل زیرکونیم اکساید) و پلیمرهای دیگر تولید شده است اما هنوز در مرحله پژوهش هستند.
رستوریشن های مختلفی که بر روی ایمپلنت قرار داده می‌شوند شامل: روکش، بریج و یا پروتز متحرک است. پروتزهای متحرک معمولاً از جنس آکریل است. پروتزهای ثابت (روکش و بریج) معمولا به دو دسته تقسیم می‌شوند : ۱- روکش‌های تمام سرامیکی که کاملا از سرامیک‌های هم‌رنگ دندان ساخته شده‌اند. ۲- روکش‌های متال – سرامیک که از یک زیر‌ساختار مستحکم از جنس فلز تشکیل شده‌اند و روی آن یک لایه از سرامیک رنگ دندان پوشیده شده است. زیر ساختار فلزی از آلیاژهای مختلفی از جمله تیتانیوم، کروم – کبالت، طلا یا ترکیبی از فلزات قیمتی ساخته می‌شوند.
الف) روکش‌های متکی بر ایمپلنت، راحتی و حس یک دندان طبیعی را دارد. ب) حتی پروتزهای متحرکی که بر پایه ایمپلنت می‌باشند نیز راحتی بسیار بالایی را به همراه دارد. ج) نیاز به تراشیدن دندان‌های مجاور ناحیه بی‌دندانی به عنوان پایه نیست و آسیبی به آنها وارد نمی‌آید.
دریافت اطلاعات لازم با استفاده از اسکنر داخل دهانی و CBCT (عکس رادیوگرافی سه بعدی) ، بررسی وضعیت بافت نرم (لثه) ، بررسی وضعیت بافت سخت (استخوان فک) ، بررسی بهداشت دهانی بیمار در جلسه اول صورت می‌گیرد و پس از دو هفته از جلسه اول ، گاید جراحی ساخته شده توسط پرینتر سه بعدی (۳D Printer) به همراه اباتمنت اختصاصی و روکش موقت برای دندان پزشک به منظور هدایت روند درمان بیمار به صورت کاملا ایده آل ارسال می گردد.
اختلاف قیمت چندانی ندارد ولی با توجه به کاهش زمان درمان و بهبود شرایط جراحی، برای بیمار و پزشک استفاده از این روش بسیار توجیه‌پذیرتر است.
گزینه‌های متعددی برای این منظور وجود دارد: الف) ایمپلنت در فضای بی‌دندان قرار داده شده، سپس یک روکش روی آن نصب می‌شود. ب) با توجه به شرایط دندان‌های مجاور ناحیه بی‌دندان، می‌توان آنها را تراش داد و با ساخت یک بریج، فضای بی‌دندانی را پر کرد. طبیعی است که در این حالت ریشه دندان از دست رفته جایگزین نمی‌شود و روکش ساخته شده بر روی دندان‌های مجاور فشار می‌آورد. این بریج به دندان‌های پایه با استفاده از سیمان مخصوص چسبانده می‌شود. در صورت فقدان بهداشت مناسب، خطر بروز پوسیدگی در دندان‌های پایه و از دست رفتن آنها در دراز مدت وجود دارد. ج) یک تک دندان از دست رفته را می‌توان با یک پروتز متحرک نیز جایگزین کرد. هر چند به دلیل فشار کنترل نشده‌ای که پروتز متحرک روی دندان‌های مجاور و بافت نرم و استخوان زیرین وارد می‌سازد بسیار مخرب بوده و در عمل تنها به عنوان یک درمان موقتی محسوب می‌شود. این روش گاهی برای یک دوره زمانی کوتاه در حین ترمیم استخوان اطراف ایمپلنت پیشنهاد می‌شود.
بله شما می‌توانید از ایمپلنت استفاده کنید. البته بدیهی است بیماری پریودنتال شما ابتدا باید بطور کامل درمان شود و سپس شما وارد مرحله درمان با ایمپلنت شوید. شما باید به این نکته توجه داشته باشید که کسانی که دچار بیماری پریودنتال بوده‌اند خطر بیشتری در ابتلا به بیماریهای اطراف ایمپلنت دارند؛ بنابراین پس از درمان پریودنتال علاوه بر مراقبت‌های بهداشتی دهان و دندان باید به طور منظم هر سه یا چهار ماه مراجعه کنید. بدیهی است که باید مراجعات منظم را جدی‌تر بگیرید.
اساساً رعایت بهداشت اطراف ایمپلنت و تمیز کردن آن همانند دندان طبیعی است. البته بدیهی است تمیز کردن ناحیه بین ایمپلنت‌ها و نیز ناحیه بین ایمپلنت و دندان طبیعی حساسیت بیشتری داشته و دقت بیشتری را می‌طلبد. مسواک‌های بین‌دندانی علاوه بر نخ دندان این مهم را تسهیل می‌کنند. وسایل کمک بهداشتی مخصوص تمیز کردن اطراف ایمپلنت طراحی شده است که در بازار وجود دارند و با فشار آب به تمیز کردن اطراف دندان و ایمپلنت کمک می کنند.
در حضور دندان طبیعی، کنترل التهاب بافت اطراف ایمپلنت دندانی اهمیت ویژه دارد. بیمارانی که مشکلات پریودنتال (لثه‌ای) دارند، خطر بیشتری برای درگیری و مشکلات اطراف ایمپلنت دارند. بسیار مهم است که بافت‌های اطراف ایمپلنت دائماً توسط دندانپزشکان معاینه شوند تا در صورت شروع التهاب آن را کنترل کرده و مانع گسترش بیماری شود.
تنها راه پیشگیری از بیماری های لثه رعایت مناسب بهداشت و حذف پلاک میکروبی از سطح دندانهاست. البته مراجعه منظم به دندانپزشک هم اهمیت زیادی در پیشگیری ازبیماریهای لثه دارد.