ایمپلنت های دندانی کانونشنال
Conventional implants

ایمپلنت دندان نوعی پروتز کاشتنی‌ست که در دهان و درون استخوان فک جای‌گذاری می‌شود. این پروتز در واقع از یک پایه تیتانیومی و گاهی زیرکونیا ساخته می‌شود که به دلیل سازگاری جنس آن با محیط دندان، هیچگونه حساسیتی ایجاد نمی‌کند. این پایه فلزی در زیر بافت لثه، داخل استخوان فک قرار می‌گیرد تا همانند ریشه دندان عمل کند. به این ترتیب، روکش دندان (پروتز مصنوعی) را در جای خود ثابت نگه می‌دارد.

ایمپلنت دندان همانند پیچی است که به کمک سوراخ ایجاد شده با دریل مخصوص، درون استخوان فک قرار می‌گیرد و پس از چند ماه به بافت استخوان جوش می‌خورد. این  پایه فلزی به دلیل خاصیت غیر مغناطیسی و مقاومت بالایی که در برابر اکسیژن، ترکیبات اسیدی و نمک دارد، هنگام قرار گیری درون استخوان فک، به هیچ وجه جسم خارجی و مشکل‌ساز تلقی نمی‌شود و کاملا با محیط فک سازگار است.

ایمپلنت‌های دندانی را می‌توان هم به صورت تک به تک و هم به صورت گروهی به هم متصل و یا به شکل دندان‌های مصنوعی متکی بر پایه ایمپلنت مورد استفاده قرار داد. این ایمپلنت‌ها در هر شکل و تعدادی که باشند، وظیفه  متصل کردن تاج دندان به ریشه را بر عهده دارند.

در روش متداول (کانونشنال) جراح با شکافتن لثه موقعیت عصبها و بهترین محل ایجاد حفره برای پایه ایمپلنت را تعیین و سپس به قراردادن ایمپلنت مبادرت می‌کند.